1. Informatie
Naam voorstelling I Amhali
Naam artiest Naijb Amhali
Locatie Koninklijk Theater Carre Amsterdam
Datum 19 oktober 2015
Recensie
'I Amhali' van Najib Amhali is een kleurloze voorstelling (**)
RECENSIE
De nieuwe cabaretvoorstelling van Najib Amhali, 'I Amhali', valt tegen. Sommige grappen slaan door povere timing volledig dood en regelmatig kiest hij voor de makkelijke lach.
Najib Amhali
Ons oordeel: ★★☆☆☆
Regie: Titus Tiel Groenestege
Gezien: 22/5, Zaantheater
Najib Amhali is inmiddels meer popster dan cabaretier. De daverende opening van 'I Amhali' bevestigt dat nog maar eens. Een flitsende lichtshow, veel rook, het silhouet dat langzaam zichtbaar wordt. 'Amhali is in the house,' zingt hij. 'Mijn zalen zitten binnen tien minuten vol.' Het moge duidelijk zijn: hier staat een Sterk Merk.
Al tijdens dat eerste nummer mist Amhali echter de macht om zijn status waar te maken. Hij oogt vermoeid, is behoorlijk aangekomen en lijkt er af en toe niet helemaal bij te zijn. Zeker vijf grappen slaan door povere timing volledig dood en tijdens gesprekjes met het publiek kiest hij voor de makkelijke lach in plaats van werkelijke interesse te tonen. Je ziet hem ploeteren.
Intimiteit
Amhali's vorige programma, 'Alles komt goed', werd geroemd om de eerlijke inkijk in zijn niet altijd rooskleurige privéleven. Hier probeert hij opnieuw intimiteit te creëren door het vaderschap als rode draad te nemen, maar die verhalen zijn zo generiek dat ze nauwelijks zeggingskracht hebben. Zijn vrouw kreeg tijdens de zwangerschap zin in gekke dingen. Als je eenmaal een kind hebt, kun je niet meer uitslapen. En waar andere ouders willen dat hun kind succes krijgt, is Amhali al tevreden als het gelukkig wordt. Was er echt niets interessanters te vertellen?
Pas als hij zijpaadjes inslaat, begint er iets te borrelen. Amhali speelde bijvoorbeeld jaren met veel plezier in Volendam en zag zijn publiek vervolgens massaal op de PVV stemmen. Die vertwijfeling is voelbaar. Ineens staat er iets op het spel in deze grotendeels kleurloze voorstelling.
(Door: Mike Peek)
2. Vorm
De voorstelling werd gespeeld in theater Carre. Deze schouwburg is een lijsttheater, dat wil zeggen dat de mensen op de voorste rij iets lager dan het podium zitten en er zit een lijst van muren omheen zodat het toneel eruit ziet als een schilderij. Voordelen van een lijsttheater is dat je heel goed kan zorgen dat alles wat niet gezien mag worden (lampen, theatertechnici, decors voor andere delen van de voorstelling) ook werkelijk niet gezien worden. Een nadeel is dat je maar één kant van de voorstelling kan zien.
De stoelen zijn bekleed met rood fluweel en op de vloer ligt rood tapijt. Aan het plafond hangen hele grote kroonluchters en de wanden zijn bedekt met rood en goud. Dit alles geeft een hele chique uitstraling aan de ruimte. Het geeft een extra dimensie aan de voorstelling.
Er was geen decor. Najib zat soms op een kruk en anders liep hij rond. Hij was gekleed in een spijkerbroek en blouse met opvallende rode sneakers. Achter hem zat een band, het trio Plussupportact bestaande uit Dennis van Hoorn, drummer, Serge Naberman, gitarist en Alexander Broussard, toetsenist. De vertelde tekst werd afgewisseld met liedjes en hij heeft ook nog een stukje beatboxen gedaan. Verder werd er gespeeld met het licht. Hij kwam op met een flitsende lichtshow en veel rook. Tijdens het vertellen van zijn verhaal was het licht niet volledig uit in de zaal maar als hij ging zingen ging dat uit en werden de spotlights op hem gericht.
Najib Amhali staat bekend als cabaretier van het nonsens-cabaret. Hij vertelt onzinnige en absurde verhaaltjes en speelt idiote typetjes. Ik vond deze voorstelling meer weg hebben van het genre Zap-cabaret. Binnen de voorstelling wordt geschakeld tussen diverse vormen van cabaret en liedjes. Het was een combinatie van verhalend en maatschappijkritisch cabaret. Hij vertelt over zijn leven en wat het krijgen van kinderen met je doet, maar hij heeft het ook over actuele, maatschappelijke gebeurtenissen zoals discriminatie en het vluchtelingenprobleem. Ook zingt hij een paar liedjes.
3. Inhoud
Geluk? Geluk zit ‘m in de kleine dingen. Dat weet Najib Amhali, pasgetrouwd en net vader, als geen ander. ‘I Amhali’ gaat over niemand minder dan… mister Amhali himself. Maken de grote mijlpalen in zijn leven Najib ook volwassener? Niet altijd. Zijn vrouw zit daardoor soms met twee kinderen opgescheept…
Hij biedt een vrolijke kijk op zijn nieuwe levensgeluk. Want ook dat zit ‘m in de kleine dingen. Tijdens de voorstelling vertelt hij over zijn leven en over de kinderen die hij gekregen heeft. Dit onderwerp loopt als een rode draad door de voorstelling.
Het begin van de voorstelling vond ik het leukst. Hierin vroeg hij aan de zaal of er ook kinderen aanwezig waren. Achterin het publiek zat een jongetje van 9 jaar. Hij was daar met zijn moeder. Naijb zei dat als hij iets niet begreep het maar aan haar moest vragen. Iedere keer als hij een schuine grap maakte riep hij: “dat moet je maar aan je moeder vragen”.
4. Functie
Het doel van deze voorstelling is om de mensen te amuseren.
5. Mijn mening
Ik heb de afgelopen jaren al wel het een en ander van Najib Amhali gezien op onder andere you tube en televisie. Hij is altijd heel grappig en ik houd wel van zijn humor. Ik ging dan ook met hoge verwachtingen naar de voorstelling toe. Ik ging ervan uit dat het een avond zou worden waar ik veel plezier aan zou beleven en waar veel gelachen zou worden. De voorstelling heeft aan mijn verwachtingen voldaan en ik ben blij dat ik erheen ben geweest.
Wat de meeste indruk op mij gemaakt heeft is dat ik in zo’n mooie ambiance naar een voorstelling ben geweest.
Ik vond het een amusante voorstelling. Waar ik vooral om moest lachen is dat hij steeds weer terugkeerde naar de 9-jarige jongen en zijn moeder. De voorstelling is niet geschikt voor een negen jarige en dat liet hij merken ook. Het was ook een persoonlijk verhaal, misschien soms iets te persoonlijk. Zo vertelde hij in detail dat hij dat hij zijn zaad heeft laten testen voordat hij uiteindelijk vader werd. Verder kan hij goed imiteren, hij kan alle dialecten en accenten goed nadoen. Hij is zelf Marokkaan en heeft een grote dosis zelfspot. Zo stelt hij voor om een wekelijkse Dag van de Discriminatie in te voeren waarop iedereen naar hartenlust tekeer kan gaan tegen minderheden. Hij liet ook nog een staaltje beatboxen horen, echt geweldig.
Ik zou deze voorstelling zeker aan mensen aanraden. Je kan veel lachen en zit in een mooi gebouw. Ik vind dat wat Mike Peek schrijft in zijn recensie over Naijb helemaal niets van klopt. Zijn grappen vallen niet dood, er werd volop gelachen.